ماهی به زمین

به یاد یتیم حضرت مجتبی، حضرت قاسم علیهم السلام

این جوان کیست که گُل، صورت از او دزدیده است

سیزده بار زمین دور قدش، گردیده است
رو به سر چشمه زیبائی و دریای وفا

ماه از اوست که این گونه به خود بالیده است
خاک پرسید که سرچشمه این نور کجاست

عشق انگشت نشان داد که او تابیده است
پیش او شور شهادت ز عسل شیرین تر

آسمان میوه احساس ز چَشمش چیده ست
گر چه هفتاد و دو لاله همه از ایل بهار

باغ ، سرسبز تر از او به جهان کی دیده است؟
اسب آرام رها کرد گُلی را در خاک

کربلا دید که ماهی به زمین غلطیده است