خانه دل

باید عشق را به خانه آورد. مهر به خوبان؛ عشق به پاکان و به امامان- علیهم السلام- ؛ و در رأس آنان به مولایمان علی- علیه السلام- و … غدیر.

اگر محبت مولا- علیه السلام- در خانه ای راه یافت؛ آن خانه، خانه نیست؛ بهشت است و اگر نه، جهنمی سوزان، از پریشانی و عصیان.

اگر به کودک و جوانان خورشید را نشان دهیم، تابش آفتابش را خود خواهند دید و اگر علی- علیه السلام- را به آنها شناساندیم لذّت نوازش و عنایتش را خود خواهند چشید.

از همه عظمت های عرش و فرشی، آسمانی و انسانی اش بگوئیم. بگوئیم که او افضلی است که تنها یک ماه تابان مثل و مانندش بود و آن هم برادرش رسول خدا- صلی الله علیه و آله وسلم- که او صدف وی بود و وی مروارید او. و تنها یک ستاره همتایش بود و همسرش و او هم کوثرش.

بیائیم دلِ اهل خانه را آب و جارو زنیم، گرد و غبار کدورت از آن ها بزدائیم و پنجره هایش را به روی نسیم بهاری بگشائیم.

آنها هم که سرشتی فاطمی دارند همراه نسیم بهاری خواهند شد و این مزه شادمانی غدیر در کامِ آنها سرایت خواهد کرد. آن گاه می توانی در صفحه دیوار اتاق بنویسی:

خانه ام پُر زِعطر ِنام علی- علیه السلام- است!

من علوی هستم و سقیفه ای نیستم.

واین رسم؛ درس بزرگی است برای من و تو که سر آن داریم که برای رونق بخشیدن به غدیر و مذهب کاری بکنیم.