باب الحسین 23

یتیم­ نوازی امام حسین علیه ­السّلام

تعلیم­ دهنده و تربیت ­کننده ­ی وجود مقدّس رسول اللّه، خود خدای متعال است. آن­ حضرت فرمودند:

«أدَّبَنی رَبّی فأحسَنَ تَأدیبی.»1

خدای متعال مرا تأدیب کرد، خوب هم مرا تأدیب کرد.

لذا قرآن اوّلاً تأدیب رسول اللّه است؛ خدای متعال می­ فرماید و رسول اللّه صلَّی­ الله ­علیه­ وآله­ وسلّم همانی می ­شود که خدا خواسته و فرموده است. خدای متعال می­ فرماید:

(قُل إنَّما اَتَّبِعُ ما یوحیٰ إلَیَّ مِن رَبّی.)2

بگو من فقط تبعیّت می­ کنم آن­چه را که از پروردگارم به من وحی می ­شود.

و خدای متعال به آن­ حضرت فرمود:

(فَأمَّا الیَتیمَ فَلا تَقهَر.)3

(یا رسول اللّه) مبادا با یتیم، قهر و ترش­رویی کنی!

لذا امیرالمؤمنین هم که جای رسول می ­نشیند همین کار را می ­کند؛ حضرت مجتبیٰ علیه ­السَّلام هم که بـه جای امیرالمؤمنین صلوات ­الله­ علیه می نشینند همین ­کار را می­ کند و همین ­طور تا آخر؛ همه­ ی کسانی­ که جای رسول اللّه نشسته­ اند همان کاری را می­ کنند که رسول اللّه صلَّی ­الله علیه­ وآله می­ کردند.

در مورد یتیم­ نوازی­ حضرت اباعبداللّه صلوات ­الله­ علیه در زیارت ناحیه­ ی مقدّسه تعبیر زیبایی بیان شده:

«کُنتَ رَبیعَ الأیتام.»4

تو بهار یتیمان بودی.

در بین راه مکّه و عراق منزلگاهی بود به نام زباله. امام حسین صلوات­ الله­ علیه وقـتی بـه آن­جـا رسیدند، خبر شهادت حضرت مسلم علیه ­السَّلام را آوردند. نقل شده:

چون امام حسین علیه ­السَّلام خبر شهادت مسلم را شنید، به خیمه آمد و دختر مسلم را خواست و زیاد او را نوازش کرد و بیش از معمول او را رعایت نمود (دست محبّت بر سر و پیشانی او کشید؛ همان­گونه که یتیمان را نوازش می ­کنند). دختر مسلم گفت: یابن رسول اللّه! با من ملاطفت (نسبت به) بی­ پدران و عطوفت (نسبت به) یتیمان می­ کنید! مگر پدرم مسلم را شهید کرده­ اند؟

حضرت بگریست و فرمود: ای دختر! اندوهگین مباش.اگر مسلم نباشد،من پدر تو هستم و خواهرم، مادر تو و دخترانم، خواهران تو و پسرانم، برادران تو باشند…5

این هم مصداق (فَأمَّا الیَتیمَ فَلا تَقهَر).

نازدانه­ های امام حسین علیه­ السَّلام دیده بودند که پدرشان چگونه یتیم­ نوازی می­ کردند؛ لذا وقتی می­ خواستند به میدان تشریف ببرند، آن نازدانه می­ گوید: پدر جان! وقتی مسلم شهید شد و بچّه­ هایش یتیم شدند، شما بودید که آن­ها را نوازش کنید؛ ولی وقتی که شما نباشید چه کسی ما را نوازش کند؟

حضرت نشستند و دردانه­ شان را به آغوش گرفتند و نوازش کردند.

حضرت رباب سلام ­الله­ علیها نیز در مرثیه­ ای وجود مقدّس اباعبداللّه صلوات ­الله ­علیه را چنین می ­ستاید:

إنَّ الَّـذی کانَ نـوراً یُستَـضـاءُ بِه

بِکربلاءِ قَـتیـلٌ غَیـرَ مَـدفـون

به راستی آن کسی­ که نوری بود و از او طلب نور و روشنی می­ شد، در کربلا کشته شد بی آن­که به خاکش بسپارند.

تا این­که گوید:

مَن لِلیَتامیٰ و مَن لِلسائلین و مَن

یغنی و یأوی إلَیه کـلُّ مِسکین؟6

از این پس دیگر چه­ کسی یتیمان را دریابد؟ و چه­ کسی بی­نیاز می ­سازد و همه­ ی مسکینان به پناهش می ­روند؟

برگرفته از کتاب باب الحسین

اثر حسین درگاهی

بحارالأنوار 16 : 210
الأعراف (7) : 203
الضحیٰ (93) : 9
المزار الکبیر : 502؛ بحارالأنوار 98 : 239
سحاب رحمت: 281، از منتهی الآمال
ریاحین الشّریعه 3 : 315